In de meeste bedrijven is het taboe om openlijk met elkaar in conflict te zijn, het is ‘not done’ om ruzie te hebben of om in conflict te zijn waar emoties de overhand voeren.
Het tonen van emoties wordt, meestal onuitgesproken, als zwakte gedefinieerd. Alles moet in harmonie opgelost en als dat onmogelijk is, omzeilen we het conflict of de aanleiding.
De meningsverschillen worden onder de tafel gehouden door o.a.:
– het probleem naar een andere afdeling of hiërarchisch niveau te verleggen (zij moeten er maar een standpunt in innemen of beslissing in nemen)
“wij gaan ons hier niet aan branden”
– het meningsverschil of conflict als onderwerp niet meer aankaarten, doen of het er niet is
– achterbaks gekonkel, er wordt met iedereen over gepraat maar niet met de betrokkenen
– waarschijnlijk weet jij er nog wel een paar ….
Rol van de leidinggevende
Helaas zie ik nog regelmatig dat als er een conflict is tussen medewerkers, de leidinggevende hierop aangekeken wordt.
‘Het is niet fatsoenlijk, schandalig en de leidinggevende kan de situatie niet aan’ zo wordt dan gereageerd.
De norm die gehanteerd wordt is dat alles rustig, beschaafd en ordelijk moet verlopen, is dit anders dan voldoet de leidinggevende niet, zo is de opvatting in vele bedrijven.
Ordelijkheid, beheersing en het harmoniemodel voert de boventoon.
Jammer, want dit resulteert in bijeffecten.
Als men niet heeft kunnen reageren zoals men zelf wilde, werkt het ongenoegen onderhuids toch door. Deze onlust, of soms zelfs wraakgevoelens, resulteren dan in tegenwerken waar kan
en lekker roddelen waar maar mogelijk.
Kijk eens bij jou op het werk, waar wordt er niet lekker samengewerkt? Waar ontloopt men elkaar? Ligt hier een onuitgewerkt conflict aan ten grondslag?
Openlijk of fysiek worden de klappen dan wel vermeden, maar indirect worden er behoorlijke dreunen uitgedeeld.
Herkenbaar?
We zouden iets nadrukkelijker kunnen zijn in het uitpraten van de verschillen.
Zover doorpraten dat we elkaars belangen gaan begrijpen en zo weer met elkaar verder kunnen.
Door ons eigen ongemak, kwetsbaarheid of onwetendheid laten we ruimte open om iets te laten doorbroeden, waardoor we alsnog klappen uitdelen of ontvangen of dat we wegvluchten (afsluiten van de rest of ons ziek melden).
Ik ben blij dat ik in de rol van mediator een bijdrage kan leveren aan het daadwerkelijk oplossen van een conflict. Regelmatig kom ik conflicten tegen die al meerdere jaren duren.
Neemt men éénmaal (vaak gedwongen) het besluit, het ongenoegen in aanwezigheid van een neutrale derde op tafel te leggen, dan wordt in enkele gesprekken de lucht geklaard.
Men verzucht dan:
‘Hadden we hier maar eerder de tijd voor genomen ‘.
Tja…
0 reacties